Nafplion- Mystras – Porto Kagio – Koroni

Vandaag is dag 100 van onze reis. We zitten nu dus op 2/3 deel en we hebben gelukkig nog steeds geen heimwee!

De vorige blog eindigde met ons fantastische plaatsje direct aan het strand, tussen de palmbomen. We zijn daar 4 dagen gebleven, maar toen met pijn in ons hart besloten toch weer verder te gaan op zoek naar andere mooie plekjes. We hebben een stuk langs een prachtige kustweg gereden en even het gezellige havenstadje Nafplion aangedaan. In de negentiende eeuw is dat gedurende 5 jaar de hoofdstad geweest van Griekenland. Erg mooi daar, zeker een aanrader, mocht je eens in de buurt zijn. Toen zijn we verder gereden richting het binnenland, naar Sparta. Het huidige Sparta is niet bijzonder. Eigenlijk gewoon een stadje. Wel zijn er in de buurt opgravingen van het oude Sparta, maar deze hebben we niet bezocht. Tsja er is hier zoveel te zien dat je keuzes moet maken.

We hebben besloten om Mystras (ligt ook in de buurt van Sparta) te bezoeken. Mystras is een oude Byzantijnse stad (13e/14e eeuw) die gebouwd is tegen een berg. Het bestaat uit een bovenstad met o.a. een citadel, een paleis en een kerk en een benedenstad met verschillende kerkjes, een nog bewoond klooster en uiteraard restanten van gewone huizen. In de glorietijd werd de stad bewoond door 40.000 mensen, maar nu is ze op het klooster na geheel verlaten. Mystras is echt de moeite waard. We vonden het heel indrukwekkend om te zien, maar het is wel veel geklim en geklauter over de brokstukken zo tegen de berg omhoog. Puk hadden we daarom maar in de camper gelaten. Alles hermetisch afgesloten, gezien zijn uitbraakpoging in Athene. Maar daar was hij het niet mee eens en we waren nog geen 10 meter op weg en we werden al getrakteerd op een luid toeterconcert! Hij had dus de claxon weer gevonden. We hoopten dat hij het inmiddels vergeten was, maar niets blijkt minder waar. Je snapt toch niet dat die hond niet gewoon gaat blaffen om aandacht te trekken! Zucht… het blijft een beagle…

Het volgende reisdoel was Porto Kagio, een klein vissersplaatsje op het uiterste puntje van het schiereiland Mani. Mani is qua natuur een woest en onherbergzaam gebied en de weinige huizen die er staan zien er uit als kleine fortjes. Tot ver in de negentiende eeuw vonden hier familievetes plaats die pas eindigden als alle manlijke familieleden van één van beide partijen waren uitgemoord. Dit kon jaren duren en de vetes kenden dan ook een time out tijdens het oogstseizoen, maar werden daarna gewoon weer opgepakt. Een aangenaam tijdverdrijf in de rustige winterperiode… Hoewel de vetes inmiddels tot het verleden behoren is de bevolking nog erg licht ontvlambaar hebben we gemerkt. Alex heeft het aan de stok gehad met de eigenaresse van het restaurantje op wier parkeerplaats we mochten overnachten omdat ze vond dat we teveel ruimte in namen. Ze begon meteen te schreeuwen en woeste gebaren te maken (en dan ben je bij Alex nou éénmaal aan het verkeerde adres…). En later hebben we nog een hele discussie gehad met een oudere man omdat hij ons ervan beschuldigde de hondenpoep niet op te ruimen, terwijl we dat wel altijd netjes hebben gedaan. Oké, er waren behoorlijk wat toeristen met hondjes en inderdaad lag er veel poep, dus ik snap dat hij zich daar aan irriteerde, maar om ons dan valselijk te beschuldigen gaat erg ver! Maar hij heeft uiteindelijk netjes zijn excuses aangeboden. Nadat we hem (geheel volgens de traditie daar) het mes op de keel hadden gezet…

Porto Kagio is overigens een idyllisch plaatsje. Een mooie baai met kraakhelder water en veel kleine jachtjes die voor de kust dobberen (zie foto). We hebben er heerlijk vis gegeten en een prachtige wandeling gemaakt door de bergen. Van bovenaf heb je dan uitzicht over nog meer mooie baaien. Schitterend gewoon! We zijn twee nachten gebleven op de parkeerplaats en stonden samen met enkele Franse campers en een Griekse caravan. In die caravan zaten drie Griekse mannen die nogal in hun nopjes waren omdat ze er zonder hun vrouwen op uit waren. Op het schiereiland wordt veel gejaagd op één of ander vogeltje en daarvoor waren de mannen dus gekomen samen met hun jachthonden. Vooral de oudste (Christos) had nogal een temperament en zijn vrouw (Katarina) ook, want die had hij meerdere keren per dag aan de telefoon en dan volgde er een hoop geschreeuw en getier, en lagen z’n twee maten krom van het lachen. Verder echt wel aardige gasten en de tweede avond zijn we door hen uitgenodigd om te komen eten en dat hebben we gedaan. Het gesprek ging onvermijdelijk over de Griekse schuldencrisis en de conclusie was uiteindelijk: “Europe is Malakas” (helemaal gek geworden). Zo is het pensioen van één van de mannen gezakt van € 2.500 naar € 1.300 per maand (!!!) en zijn tegelijkertijd het BTW tarief verhoogd naar 24% en daarnaast de prijzen van de producten zelf ook. Tuurlijk, hij was in overheidsdienst en al sinds zijn 52ste met pensioen, maar dat vond hij de gewoonste zaak van de wereld! Het was een gezellige avond, er werd uiteraard de nodige wijn gedronken, en daar was met name Christos niet zo goed tegen bestand. Hij dronk ook het hardste van allemaal en dat op zijn 65ste . Dus naarmate de avond vorderde voelde hij zich steeds meer het mannetje en zou hij ons Nederlanders wel even laten zien hoe je Grieks eten maakt. Hopla overal een extra scheut azijn bij, een achterlijke hoeveelheid olijfolie en veel te veel kruiden, waardoor het natuurlijk niet meer te nassen was. En hij dacht op z’n oude dag mij nog wel even te kunnen verleiden… “Come closer Esther, sit next too me…” Uhu, tijd om op te stappen dan maar…. Hahahaha, maar wel veel lol gehad!!! En we hebben nog allerlei kruiden en olijfolie mee gekregen voor onderweg. Echt superaardig!

Gisteren zijn we aangekomen in Koroni, een oud vissersdorpje op het schiereiland Messene. Ook weer mooi hier. Nette camping met groot zwembad, aan het strand gelegen en goede Wifi, dus weer blogmogelijkheden! Gisteren ook ons 11-jarig huwelijk gevierd met een goede fles wijn en lekker vlees voor op de skottel.

Net nadat wij arriveerden, is hier ook een reisgezelschap uit Nederland aangekomen met 20 campers, ze reizen 40 dagen door Griekenland met z’n allen. Degenen die het programma “We zijn er bijna” weleens kijken, zullen er een goed beeld bij hebben. Het is echt net als op TV… Een enorme stress bij aankomst over wie waar gaat staan en of het wel of geen goede plek is! Ze staan met walkie talkies in contact met de reisleiding. Hahahahahaha… we hebben echt zo enorm zitten genieten hier gistermiddag. Dat gevloek en getier door de echtgenotes als er weer eentje een muurtje ramt bij het inparkeren. “We blijven wel lachen hè Els, het is maar een gebruiksvoorwerp…” Hilarisch gewoon!!! En dat geroddel over elkaar… we vangen hier en daar wat op… “Ik vind het echt niet kunnen dat ze steeds op mijn stoel gaat zitten, ik ben er nu klaar mee, ik ga er dadelijk wat van zeggen. Zeg jij er anders eens iets van…” Hihihihi!!! Morgen trekken ze jammer genoeg weer verder. En wij misschien ook, of we blijven nog een nachtje… Nou ja, we zien wel!