Tiszafured – Oradea – Garda de Sus

Vorige blog eindigde met dat we Puk zouden blij maken door bij een worstenboer te gaan logeren. Echter deze bleek in 2015 overleden te zijn… helaas helaas… Puk blij gemaakt met een dode worstenboer… Zijn vrouw runt de camping nu alleen, er zijn dus ook geen worsten meer. De camping is gelegen aan het Tiszameer. Dit is een schitterend natuurgebied dat ook redelijk toeristisch is, maar niet overdreven. Je kunt er vogels spotten en met een gids in een bootje op pad gaan om allerlei zeldzame planten en dieren te bekijken. Ook is er een gedeelte waar je kunt zwemmen en vissen. We hebben er veel gewandeld, echt prachtig daar! Echter één groot nadeel en dat zijn de muggen… De eerste nacht hebben we nauwelijks geslapen en zijn we helemaal lek geprikt. Alle ramen in onze camper zijn voorzien van horren en vanwege de warmte konden we dus ook alle ramen open laten staan. Echter die venijnige vampiertjes kwamen er gewoon doorheen!!! Zo klein waren ze, maar ze zoemden er niet minder hard om!!! We hadden eerder in Zweden al een verhaal van een Nederlander gehoord over muggen die zichzelf op kunnen vouwen en zodoende door je hor heen kunnen, maar toen dachten we nog: “Ja, ja, tuurlijk, hmm hmm, overdrijven is ook een vak hè…” Inmiddels weten we wel beter dus. We hadden allebei minstens 50 muggenbeten. Toen zijn we gestopt met tellen…en gaan huilen…. De volgende 2 nachten dus alles hermetisch afgesloten en vooral geen licht aan gedaan. Toen ging het beter, maar uiteindelijk waren we wel blij dat we weer verder konden. We hebben ondanks de muggen heerlijk genoten van de thermaal baden die naast de camping lagen. De baden zijn gevuld met zeer ijzerhoudend water, direct uit een bron. De temperatuur varieert van 34 tot 38 graden. Heerlijk kuren! En dat voor € 1,50 p.p. entree.

Onderweg naar Roemenië over de Hongaarse Poesta (steppengebied) gereden. Dit zijn echt oneindige vlaktes met alleen maar gras en af en toe een herder met een kudde schapen of een akker met zonnebloemen of mais. Verder niets… Deze leegte kunnen wij ons in Nederland totaal niet voorstellen. Het is ook niet op foto vast te leggen. Je moet het ervaren…heel apart! Oh ja, en ooievaars zijn er hier ook veel. In de dorpen op lantarenpalen bouwen ze grote nesten en daar gaan ze dan met soms wel 4 of 5 vogels op wonen. Dat vonden we ook leuk om te zien!

Bij de Roemeense grens hebben we voor het eerst paspoortcontrole gehad en een douanebeambte die met een schuin oog in de camper keek om te zien of we echt maar met z’n tweeën waren. Puk heeft hij gelukkig over het hoofd gezien…we hebben wat verhalen gelezen over quarantaine en gezondheidsverklaringen van artsen, dus we waren vol spanning of we wel door mochten rijden. En Puk past gelukkig nog steeds in het handschoenenkastje ;-)

Het Roemeens is een Romaanse taal dat erg veel op het Frans lijkt. Het is heel fijn dat we nu weer verkeersborden en menukaarten zonder veel moeite kunnen lezen. Daarnaast zitten we nu in een andere tijdszone. Het is hier een uur later. Onze eerste stop was de stad Oradea die vlak over de grens ligt. De buitenwijken doen shabby en vervallen aan, maar het centrum wordt opgeknapt. Van oudsher is het een mooie stad met prachtige panden, die wel dringend gerenoveerd moeten worden. Ze zijn begonnen met het centrale plein en dat is echt een juweeltje geworden! Schitterend gewoon!

Na het stadsbezoek een stukje doorgereden richting Transsylvanië (gebied), verder het binnenland en de bergen in. Toen ook kennis gemaakt met de slechte wegen (ze zijn nog niet allemaal gerenoveerd en je moet er rekening mee houden dat je drie keer zo lang rijdt over dezelfde afstand als in Nederland) en de levenswijze van de Roemenen. Je gaat hier echt 50 a 60 jaar terug de tijd in. Oudere mensen rijden nog met paard en wagen en de koeien, paarden en kippen lopen gewoon los over de wegen. Heel bijzonder! We zijn ook in een supermarktje geweest, waar je je producten nog moet aanwijzen en ze dan door de verkoopster worden ingepakt. De jeugd spreekt overigens goed Engels. Onze eerste camping bleek weer een Nederlandse enclave. Echt ongelooflijk, dan reis je zo ver om gewoon weer tussen de Nederlanders te staan…de zus van onze buurvrouw woont in de Vondellaan in Roosendaal…dus we hadden direct een band… grrr! Daarom de volgende ochtend meteen doorgereden…nog dieper de bergen in op zoek naar de autochtone Roemeen. En nu staan we echt op een leuke plek bij een oud opaatje met zijn kleinzoon die een pension runnen waar ook een stuk grasland bij zit. En daar op het gras staan we nu aan een riviertje met uitzicht over de bergen waar we grote roofvogels zien rondcirkelen. Heerlijk hier! Ons opaatje heeft nog niet zoveel bezoekers gehad op zijn camping denken we…hij had nog nooit een camper van binnen gezien! Dus natuurlijk hebben we hem een korte rondleiding gegeven! Een stukje verder zit een restaurantje waar het elke avond stampvol zit met Roemenen, dus hebben we dat gisteravond ook eens geprobeerd. Het restaurant heet “Mama Uta”.  Zij is een oud vrouwtje met lang grijs haar in een vlecht en met hoofddoekje en wandelstok, maar ze kookt voortreffelijk! We hebben een mixed grill op waar je “U” tegen zegt, met rode wijn en we waren € 18,- kwijt. Zelfs de broodjes waren zelf gebakken en alles wat over was, ging gewoon mee in een doggybag voor Puk! Hebben we het toch een beetje goedgemaakt van de worstenboer…